میراث جاودان،از شاعر علیرضا قاسمی
شعر" میراث جاودان" از همکار ارجمند جناب آقای قاسمی
ميراث جاودان
ميراث دار عزّت ايـــــــــــــران باستان مردان باصفا ، همه شيــــــــران داستان
شهنامه خــــوانِ غيرت شيران روزگار آن مادران صـــــــحنه ي ايمان و افتخار
ايران من ، تمام تو نوراست اي وطــن دشتـت همه سراي سرور است اي وطن
بس كان زر كه در دل ايران نهفته است بس آبشـار كاو به كهستان نخفته است
در هر وجب خاك وطن نوگلي بخفت از خون اوبه خاك وطن لاله اي شكفت
ميراث ماندگار تو آيا كويـــر نيست؟ درحفظ آن وظيفه ي ما بس خطير نيست؟
آن برج و بارويي كه به تاريخ بسته است يااز گــــزند دور زمان باز رستــه است
برمن بُوَد كه دارمت از جان ودل نكـو باشم نگـــــاهبان تو همـواره مـوبه مـو
ميراث جاودان تو آن مَــردهاي مَـــرد كانـــدر جهان يگانه ترينند و فـرد ِفرد
حافظ كه شد محافظ فرهنگ ناب عشق سعدي نوشت درس محبّت ، كتاب عشق
يك نه ، هزار نه ، كه هزاران هزار شد هركس به گونه اي سبب افتخــار شد
از شهر و از بـــــلاد وطن باز گويمت از دشت و از چَكاد وطن باز گويمت
ايران زمين كه مهد غرور است وافتخار يارب ز جور و جبر زمانش نگاه دار
برهرچه بنگري چه به زيبا ويا به زشت كي مي توان گذشته ي ايرانيان نوشت؟
ليكن چه كرده ايم كه ايران ســــربلند هرگزنيابد از غم دوران دگـــر گزند
اي وايِ من كه ترمز شعرم بـــــريد باز يك شِكوه دارم ازهمـه ياران سرفراز
منشور كوروش ارچه بُوَد لــوح افتخار درموزه هاي روبَــــهِ مكّار شد فگار
منشور كوروش است از من وامّا بسي فغان بايد به التمـاس بـبـيـنم ز روبَهان؟
اي دوست از غبار تغافل كنــــاره گير منشور عشق دركف ما مي زند صفير
منشور عشق ماست خيال شهيد عشق چون زنده مي كند به دلِ من اميد عشق
بايد به جاي آن همه ، يك چفيه ي شهيد
برديدگان ما بتــــــــــراود گل اميــــــــــــــــد
گرعشق نبودی وغم عشق نبودی/چندین سخن نغز که گفتی که شنودی/ورباد نبودی که سرزلف ربودی/رخساره ی معشوق به عاشق که نمودی