پاییز رحیمی"شاعر ونویسنده"
تمام صبح ها
به دست و پا زدن ، ميان زندگي
و جست و جوي آب يا غذا گذشت.
و عصرها
به گفت و گوي باد و برگها
به زل زدن به پنجره
و ديدن هراس شاخه ها
و سرخي غروب و بازي پرندگان
و رفت و آمد غريب عابران بي تفاوت
از ميان كوچه و
خيالشان پر از هزار گونه ماجرا
گذشت.
شب آمد و سكوت ، در فضاي شهر پخش شد
تمام خانه در اتاق هاي خويش
حل شدند
نه گرمي سلام و خنده اي
نه مهرباني نگاه ساده اي
و شب به انتظار روز
و شايد اتفاق تازه اي
به تلخي گزنده اي نشست و
بي صدا گذشت.
و اين چنين
تمام "زندگي"
درست از مقابل نگاه بي تفاوت من و تو
از در حياط رد شد و
به شكل پيرمرد خسته اي
با عصا گذشت............
****
به ذهن ِ جاده می ریزم ، خیال ردﱢ پایم را
طنین ِ شیهه ی ِ رم کرده ی اسب صدایم را
شنیدم نیمه شب از مشرق این جاده می آیی
و من می آورم تا زیر پایت ، چشم هایم را
شبیه گِرد بادی در غرور خویش می پیچم
به دستت می سپارم ، بغضِ درآتش، رهایم را
میان این همه فرعون های ِ خسته از طغیان
به موسای ِ نگاهت می دهم دست عصایم را
جنون ِ آتش شعری مرا درخود نمی سوزد
به دست ِ باد خواهم داد ،زلف نعره هایم را
مرا از وحشت ِ چشمان ِ تاتاری نترسانید
که من بر دسته ی شمشیر پیچیدم دعایم را
غرور باغتان در شعله های سرخ خواهد سوخت
همین امشب اگر فریاد بردارم خدایم را !!
*****
غم های جهان، نشسته در آغوشم
"می گریم و می گدازم " و خاموشم
هروقت که دلتنگی ، مهمان من است
پیراهن ِ آواز تو را می پوشم !
****
تاشعله ی آفتاب، خاموش شود
این هستی با خاک، هم آغوش شود
پژواک ِ صدای تو محال است محال
از حافظه ی وطن، فراموش شود !
****
چقدر شعر بگوییم و بی اثر باشد
چقدر قسمت ما بغض شعله ور باشد؟
تمام عمر به تقلید دیگران شادیم
چقدر دختر اندیشه کور و کر باشد؟
نشسته روح خزان ، پشت هر تبسم سبز
همیشه فرصت لبخند،مختصر باشد!
تمام فرصت این لحظه های بی برگشت
حدیث قصه ی تلخ کلاغ پر باشد
چرا جسارت طغیان شعله در ما نیست
که نبض سرخ نفس هایمان خطر باشد؟!
قسم به چشم تو درک بهار مشکل نیست
اگر زبان نگاه تو ساده تر باشد
خلیل حادثه یک صبح عید می آید
که دست هر بت بتخانه یک تبر باشد
خدا به داد دل ما و محشری برسد
که هرچه شعر سرودیم درد سر باشد!
****
پرندگان ِ سپید ِ موهای تو
در شاخه های لاغر دست های من، می خزند.
زمستان ، از پنجره ی اتوبوس ، بیرون می رود
و بهار
بی هیچ مقدمه ای
درچشم های تو تحویل می شود!
ها ! یادم رفت بگویم :
دی ماه شصت سالگی توست ، این
و
جاده ی مِه آلود ِ تهران - .........
ازهمین حالا حساب کن
تا شصت سال می توانم عاشقت باشم!!!
****
پرندگان ِ سپید ِ موهای ت
در شاخه های لاغر دست های من، می خزند.
زمستان ، از پنجره ی اتوبوس ، بیرون می رود
و بهار
بی هیچ مقدمه ای
درچشم های تو تحویل می شود!
ها ! یادم رفت بگویم :
دی ماه شصت سالگی توست ، این
و
جاده ی مِه آلود ِ تهران - .........
ازهمین حالا حساب کن
تا شصت سال می توانم عاشقت باشم!!!
چشم هايم را مي بندم :
پشت ِ اين پرده ي سياه
دختركي از هزاره هاي ِ پيش ؛ گريه مي كند.
چشم هايم را باز مي كنم:
روي اين پرده ي سفيد
هزار زن
هزار مرد
هزاركودك
مي رود
مي دود
فرياد مي زند
بي آن كه بخندد
بي آن كه برقصد
- پس لابد ،گريه مي كند-
و اين گونه جهان در ميان دو پرده ي سفيد و سياه
مي گذرد
مثل من
كه هر روز از خيابان معلم مي گذرم
و به مدرسه مي روم
و از خيابان معلم برمي گردم
و به خانه مي آيم
و جهان راه می رود
و جهان می گذرد...
گرعشق نبودی وغم عشق نبودی/چندین سخن نغز که گفتی که شنودی/ورباد نبودی که سرزلف ربودی/رخساره ی معشوق به عاشق که نمودی